احمد عابدی؛ یدالله محمودی
چکیده
اسلام دینی واقعبین است؛ به این معنا که در جستجوی «واقعیت» به عنوان آرمان، تلاش مردمان را جهت می-بخشد. از اینرو امام علی (ع) در نهجالبلاغه به پیروی از قرآن در موقعیتهای مناسب به تبیین واقعیت پرداختهاست. واقعبینی در همۀ عرصههای زندگی از اهمیت ویژهای برخوردار بوده است. پژوهش حاضر با روش کتابخانهای به نسبت سنجی واقعبینی ...
بیشتر
اسلام دینی واقعبین است؛ به این معنا که در جستجوی «واقعیت» به عنوان آرمان، تلاش مردمان را جهت می-بخشد. از اینرو امام علی (ع) در نهجالبلاغه به پیروی از قرآن در موقعیتهای مناسب به تبیین واقعیت پرداختهاست. واقعبینی در همۀ عرصههای زندگی از اهمیت ویژهای برخوردار بوده است. پژوهش حاضر با روش کتابخانهای به نسبت سنجی واقعبینی و آرمانگرایی از منظر امام علی(ع) پرداخته و نتایج پژوهش بیانگر آن است که: امام علی (ع) بنابر واقعبینیای که از شرایط اجتماعی، سیاسی وزمانی داشتهاند، برای حفظ و تقویت آرمانهای نظام نوپای حکومت اسلامی از هیچ کوششی فروگذاری ننمودند. در نگاه امام علی (ع) واقع-بینی همان حقیقتبینی است که بر مبنای قضاوت و جهانبینی صحیح استوار بوده و در نهایت واکنشی معقول، انسانی و الهی را به همراه دارد و انسان را از رویکرد ناامیدی و ظلمانی دیدن جهان نجات میدهد. آرمانگرایی به آرزوهای متعالی و سازنده اشاره دارد که بدون توجه به واقعیات و بدون بهکارگیری سازوکارهای منطقی، خیالپردازی بوده و باعث میشود آرمانها در حد شعار باقی بمانند.