علی محمدی آشنانی؛ محمود خوران
چکیده
دلایل عقلی و نقلی و مطالعات تاریخی، نشانگر آن است که قرآنکریم، در زمان پیامبر و با اشارتهای وحیانی، جمع و تدوین شده بود، بدینسان هرگز مجالی برای کاستی و فزونی در آن، فراهم نیامد، تا تحریف ممکن باشد. یکی از انگارههای تاریخنگاشتی قرآنکریم که سید نعمتالله جزائری و میرزا حسین نوری به آن تفوّه کردهاند، حذف نام، شمایل، ویژگی ...
بیشتر
دلایل عقلی و نقلی و مطالعات تاریخی، نشانگر آن است که قرآنکریم، در زمان پیامبر و با اشارتهای وحیانی، جمع و تدوین شده بود، بدینسان هرگز مجالی برای کاستی و فزونی در آن، فراهم نیامد، تا تحریف ممکن باشد. یکی از انگارههای تاریخنگاشتی قرآنکریم که سید نعمتالله جزائری و میرزا حسین نوری به آن تفوّه کردهاند، حذف نام، شمایل، ویژگی و جایگاه والای امامعلی، صدیقۀ اطهر و دیگر امامان)ع( از قرآنکریم است در حالی که بهگمان آنها، در همه کتب آسمانی پیشین، ذکر شده بود.پژوهۀ پیش رو، با روش توصیفی تحلیلی، دلیل نهم کتاب فصلالخطاب محدثنوری را در سه بخش دسته بندی نموده، مطالب آن را از نظر محتوایی به چالش کشیده و ضعف سند، منابع و دلالت مستندات روایی آن را آشکار کرده است. یافتههای این پژوهش این واقعیت را بازنمایانده است که ادعای فوق، بر صرف استبعاد و نه بر استدلال، بنیان یافته و مفاد و نتیجهگیری آن، با دلایل عقلی، نقلی و تاریخی، تعارض دارد. بدینسان انگارۀ ذکر نام و شمایل امام علی(ع)، با سبک بیان قرآن، ناسازگار و با سنتِ آزمون الهی نیز توافقی ندارد. بر این اساس، استناد به روایاتی که در مقام تبیین آیات قرآن، نام امام علی(ع) ذکر شده، هرگز بیانگر حذف نام آن حضرت از متن الفاظ قرآن نیست؛ بلکه اشاره به تفسیر، بیان شأن، سبب نزول، ارایه مصداق، جری و تطبیق و یا تأویل آیات میباشد و هرگز قرآنکریم، در دوران پس از رحلت پیامبر(ص)، کاستی نیافته است.
