آفرین زارع؛ مرضیه کهندل جهرمی
دوره 2، شماره 3 ، اسفند 1390، ، صفحه 73-89
چکیده
امام علی بن ابی‌طالب (ع) شخصیتی است بی‌نظیر که شاعران بسیاری از مذاهب گوناگون، اعم از شیعه و سنی، زبان به مدح ایشان گشوده‌اند. اما پس از کاوش در میان مدایح امیرمؤمنان، به قصیده‌ای از شاعری گمنام برخوردیم که با وجود برخورداری از قریحۀ شگفت‌انگیز شاعری و توانمندی و تسلط در شعرسرایی، به‌ویژه مدیحه‌سرایی، ...
بیشتر
امام علی بن ابی‌طالب (ع) شخصیتی است بی‌نظیر که شاعران بسیاری از مذاهب گوناگون، اعم از شیعه و سنی، زبان به مدح ایشان گشوده‌اند. اما پس از کاوش در میان مدایح امیرمؤمنان، به قصیده‌ای از شاعری گمنام برخوردیم که با وجود برخورداری از قریحۀ شگفت‌انگیز شاعری و توانمندی و تسلط در شعرسرایی، به‌ویژه مدیحه‌سرایی، از نظرها دور مانده و تاکنون بررسی نشده است. از آنجا که این شاعر عراقی در عصر عثمانی و دورۀ رکود ادبی زندگی میکرده و دیوان شعر خود را به اظهار ارادتش به اهل بیت پیامبر رحمت، بهخصوص امام علی (ع) اختصاص داده، از انصاف دور است که فقط قصیدۀ بردۀ بوصیری را قصیدة برجستۀ این دوره بدانیم. برای همین، در این مقاله سعی کردهایم تا با معرفی عبدالباقی العمری به اهل علم و ادب، به بررسی درونمایهها و شیوۀ شاعری وی در قصیدۀ عینیهاش و بررسی سیمای امام علی (ع) در آن بپردازیم
